Hallo allemaal, ik ben net als jullie alweer enige tijd aan het judoën sinds de grote vakantie. Voor de vakantie ben ik op judokamp geweest, dat was leuk! Het kamp was o.a. georganiseerd door een andere judoleraar bij ons, John Klein. Dus niet onze meester John. Meester John Klein kwam volgens mij uit Voorburg, waar hij ook nog judoles gaf. Het judokamp was dus samen met de judoclub uit Voorburg.
Onze meester John kwam alleen ’s avonds, omdat het kamp door de week was en hij natuurlijk gewoon moest werken. De eerste dag hadden we gelijk al heel wat judotrainingen. Tussendoor gingen we elke keer douchen. Omdat we zoveel douchen, werd mijn huid helemaal droog en dat was niet zo’n lekker gevoel met dat stroeve judopak.
‘s Avonds gingen we een dierengeluidenspel doen, maar omdat ik, samen met nog een paar, de oudste was, moest ik samen met die anderen in het bos de geluiden doen. Nou, Frank deed dus een koe na, maar loeide zo keihard in dat bos, dat je zowat de andere geluiden niet meer hoorde. Ze hadden ook gezegd, dat we kleine stukjes mochten lopen, maar dat was Frank alweer vergeten. Dus hoorde je eerst ‘boe’ achter je en dan een volgend moment hoorde je ‘boe’ echt héél veel verderop! Die kleine kinderen, die vaak een ouder bij zich hadden, werden helemaal gek.
Toen we ‘s avonds gingen slapen, zeiden ze dat we heel stilletjes moesten zijn, want onze meester John was alvast gaan slapen, omdat hij de volgende dag weer moest werken. Nou, Erik had een beetje last van bloemkool in zijn oren, want die maakte een hoop kabaal. Dus ook al zei hij niks, onze meester John was natuurlijk allang wakker.
De volgende ochtend hoorde ik ineens een keiharde radio. Wij dachten allemaal: “Welke gek zet om zes uur ‘s ochtends een radio aan?”. Dat had meester John Klein gedaan als wekker. Simon zei: “Ik wil uitslapen!”, dus die zette stiekem snel die radio uit. Maar ja, daarna ging ‘ie weer aan, dus we moesten er toch uit, omdat we met de hele groep gingen hardlopen. Dat viel niet mee. Toch hebben we een hoop lol gehad. Toen we bijvoorbeeld voor het eerst op onze kamer binnenkwamen, hadden we Frank met zijn allen even onder aan het bed helemaal vastgebonden. Wij waren altijd met zijn allen aan het keten dus nu ook.
Zeg, tot de volgende keer!
(Waargebeurde verhalen uit een grijs verleden van een senior judoka; gepubliceerd in het clubblad KIAI van JudoVianen in 1998)
