Jopie Judo 20 – Met de brommer de zaal in!

Hoi allemaal, daar ben ik weer. Zoals jullie waarschijnlijk nog weten, judoën wij altijd in een heel oud gymzaaltje aan de Lijnbaan. Ik heb geloof ik wel eens eerder heb verteld dat het daar niet altijd even schoon is. Overal ligt stof en het is eigenlijk een ouwe zooi.

Nou hebben ze gelukkig een tijdje geleden de douches helemaal opgeknapt, want eigenlijk konden we in het begin niet eens douchen, omdat er alleen maar kranen op kniehoogte waren. Stom, hè? Ja, behalve het lerarenkamertje, dat had dan wel een douche heb ik eens gezien, maar of die werd gebruikt? Later waren elke keer die douchekoppen uit de muur geschroefd, omdat er zo’n klein straaltje uit de muur kwam. Het gekke was ook dat het toilet eigenlijk ín de douche stond: als je je zou optrekken aan het muurtje kon je zo in het toilet kijken. Wat we dus wel eens deden, was met je hand onder koude kraan het water zo hoog opspuiten dat het over het muurtje kwam van het toilet, natuurlijk net als er iemand op zat!

Lachen, jôh! Naast de verbouwing aan de douches  hebben ze alle ramen in de zaal voor een groot deel dicht getimmerd,  zodat er alleen nog daglicht door de bovenste ramen naar binnen komt. Al met al hebben ze wel wat verbeterd,  maar het blijft een oud gebouwtje. 

Toch hebben ze ook de oude matten vervangen: we hebben nu grote judo-matten van 1X2 mtr. Daarvoor hadden we matten van 1X1,5 mtr. Ik geloof dat die oude matten door Cor zijn overgenomen.

Nou had ik laatst ook weer wat, want ik had m’n horloge in de gymzaal laten liggen. Daar kwam ik pas later achter. Ik ben toen de volgende dag gelijk naar de zaal gegaan, maar ja die was dicht. Toen ben ik stiekem op het dak geklommen, want ik had gezien dat de ramen, zoals altijd, nog op een kier stonden. Ik kon daar niet door, maar met een flinke ruk kreeg ik het raam wel verder open. Toen kon ik zo naar binnen en via de touwen naar beneden. Gelukkig lag m’n horloge er nog. Snel weer teruggegaan en maar hopen dat niemand me had gezien.

Eigenlijk liepen we wel eens meer te rotzooien in die zaal. Zo ook op een dag toen er geen leiding was en we dus alleen trainden. Na de training ging iedereen met toestellen in de weer en zo. Op een gegeven moment dacht ik: ‘Laat ik eens iets gek doen: laat ik met m’n brommer de zaal in rijden, lachen!’. De kleedkamers waren geen probleem, maar bij de zaal aangekomen, bleef ik met m’n trapper achter de vrij nieuwe deur steken, zodat er een stuk vanaf brak. Oeps! Die jongens moesten natuurlijk heel erg lachen. Vooral Frank Koch reageerde zoals altijd (‘Oh ja, hij weer, hoor!’) toen ik met m’n PTT-groene brommer de zaal in kwam rijden.  Oeps!

Nou, ik zou zeggen: tot de volgende keer!

(Waargebeurde verhalen uit een grijs verleden van een senior judoka; gepubliceerd in het clubblad KIAI van JudoVianen in 2005)