Hallo allemaal,
Laatst hebben we een uitwisseling gehad met een Duitse judovereniging uit Essen. Deze Duitse judoka’s waren eerst bij ons geweest. Wij kregen van tevoren een formulier waarop stond wie bij jou zou logeren . Bij mij zou een jongen logeren met een nogal Poolse naam vond ik.
We moesten vrijdagavond naar de “Lijnbaan zaal” komen waar de bus werd opgewacht. De jongen, die bij mij zou logeren, was er ook. Ik en m’n vader namen hem mee naar huis. Gelukkig kon m’n vader Duits spreken, want ik snapte er niet zoveel van, omdat ik nog maar weinig Duits op school had gehad. De volgende dag gingen we trainen en onderlinge teamwedstrijden houden. Op zondag gingen we ook weer trainen en de rest van de dag mocht je zelf wat doen. Het weekend was eigenlijk zo voorbij. Zondagavond vertrok de Duitse ploeg weer naar huis.
Een aantal maanden later gingen wij dus naar Essen in Duitsland. Met z’n allen in de bus, dat was super tof natuurlijk. Na een paar uur rijden kwamen we dan in Duitsland aan. Ik logeerde niet bij de jongen, die toen bij mij was, maar bij een andere familie. Ik vond deze jongen eigenlijk veel leuker. Het was natuurlijk wel even wennen in zo’n vreemd gezin, maar ze waren allemaal heel erg aardig. De jongen liet z’n slaapkamer met z’n broer zien. Ik zag een tuin met bomen en wilde in m’n beste Duits vragen of dat appels waren in de bomen. Opeens begonnen ze te lachen en ik begreep, dat ik het niet helemaal goed had gezegd. De oudere broer zei toen: ”Je bedoelt zeker appels, maar je zei ‘apen’ in het Duits.”. Wat een oen ben ik, dacht ik.
Die middag gingen we naar het centrum van Essen met een aantal judoka’s van m’n eigen club en een paar van de Duitse club. Tsjonge, wat een enorme stad was dat Essen zeg. Ik was wel eens in Utrecht geweest, maar al die winkels en warenhuizen, gigantisch. De volgende dag gingen we weer judoën en teamwedstrijden doen. Die lui waren best goed. Het was daardoor best spannend. Dan wonnen zij een partij en dan wij weer. Ook gingen met z’n allen voetballen.
Ik hoorde van één van ons, dat Simon en Erik het weer getroffen hadden, want zij zaten bij een rijke familie. Zij gingen met een privé-vliegtuigje vliegen. Wat een mazzelaars. Voordat je het wist, was het alweer zondag-avond en moesten we weer helemaal terug naar huis.
Later zijn er nog wel eens uitwisselingen geweest met buitenlandse judoka’s, zoals toen er judoka’s uit Israël kwamen. Onze vereniging hield een teamwedstrijd met een paar andere verenigingen uit de buurt. De judoka’s uit Israël hadden uiteindelijk gewonnen, want die waren zo goed. Bij ons in het team zat een judoka, die Kerkhof van z’n achternaam heette, en die was altijd snel kwaad. Op een gegeven moment moest hij tegen zo’n judoka uit Israël en werd hij door iets nogal kwaad. Toen gaf ‘ie die jongen zo een schop onder z’n kont! Die jongen schrok zich rot, maar deed verder niet. Maar die Kerkhof kreeg natuurlijk flink op z’n donder en verloor dan ook de wedstrijd. Aan het eind kregen we wel een mooie medaille.
(Waargebeurde verhalen uit een grijs verleden van een senior judoka; gepubliceerd in het clubblad KIAI van JudoVianen in 1999)
