Hallo allemaal,
Ik heb weer aardig wat wedstrijdjes gehad. Jullie zeker ook wel? We hebben de laatste tijd echt een heel hecht clubje. We hebben naast het judo ook veel lol met elkaar. We maken altijd veel mee met wedstrijden. Zo heeft Erik bijvoorbeeld altijd wel wat als hij op tijd naar wedstrijden moet.
Op een keer was Erik er niet. Nou, John baalde natuurlijk weer, want hij wist wel hoe laat het was. We gingen dus met z’n allen naar Erik z’n huis. John belde aan en vroeg aan de vader en moeder waar Erik was. “Die ligt nog te slapen,” zeiden z’n ouders . John rende naar z’n slaapkamer en sleurde hem zo z’n bed uit. Dus we hadden een enorme duffe Erik in de auto. Het gebeurde ook een keer, dat meester John een nieuwe auto had met elektrische ramen. Dat was toen best wel bijzonder. Dus Erik: ”Hé, elektrische ramen, even proberen”. Dat had hij beter niet kunnen doen, want ineens klapte het raam naar beneden en ging het niet meer omhoog. Meester John was toen best wel boos, want het was al laat. Gelukkig waren we nog op tijd.
Als we terug kwamen van wedstrijden, dan werden we altijd afgezet bij de gymzaal van de Lijnbaan. Daar stonden dan ook onze fietsen … tenminste als je hem kon vinden. Het gebeurde vaak, dat ik met een andere auto naar de zaal terugging dan bijvoorbeeld Frank, Coen, Simon of anderen. Degene, die er het eerste was, haalde altijd wel wat uit met de fiets van de anderen. Je fiets stond bijvoorbeeld netjes op het dak van de gymzaal of hij hing in de basket van het basketbalveldje buiten. Of het ijzerdraad van het hek waar hij tegenaan stond, was eromheen gedraaid.
Het gebeurde ook een keer, dat de fiets van Joris op het dak lag van het bushokje. Op het moment dat hij z’n fiets eraf wilde halen, kwam de politie. Die zei natuurlijk: “Waar gaan wij met die fiets naar toe?” Joris zei: ”Naar huis natuurlijk, want het is mijn fiets”. De politie begreep er allemaal niks van. Wij zaten achter een muurtje te stikken van het lachen. Gelukkig heeft nooit iemand ons gesnapt of erom geklaagd. Zelf konden we er allemaal het hardst om lachen als je aankwam bij de Lijnbaan en je fiets hing weer eens aan de basket.
(Waargebeurde verhalen uit een grijs verleden van een senior judoka; gepubliceerd in het clubblad KIAI van JudoVianen in 1999)