Door Hans Brander
In november is het precies 40 jaar geleden dat ik mijn eerste stappen op de judomat zette. Voordat ik in Vianen kwam wonen, woonde ik in Hoorn. Ik had daar een vriendje die op judo zat en daagde hem vaak uit om wat van dat judo te laten zien, maar dat deed hij niet. Later zou ik wel begrijpen waarom niet.
Eenmaal in Vianen hadden mijn ouders een kennis van wie de zoon graag op judo wilde, maar liever niet alleen. Mijn vader vroeg toen aan mij of judo niet iets voor mij was? Ik vond het prima en daar stond ik dan met mijn korte sportbroek, t-shirt en gymschoenen: klaar om de mat op te gaan! Toenmalig trainer Hennie Schouten zei tegen me: “Leuk dat je er bent, maar eh … doe die schoenen maar even uit”. De geur van de judomatten en pakken kan ik me nu nog goed herinneren.
Dat was mijn eerste kennismaking met judo. Een maand later, in december 1975, werden er in ‘Het Klooster’ clubkampioenschappen georganiseerd en stond ik samen met mijn vriendje Bob in de finale. Tijdens de finale werd Bob opeens onwel en de wedstrijd werd gestaakt. Wat niemand wist, ook hijzelf niet, was dat hij op dat moment ernstig ziek was en de volgende dag niet eens meer zou halen. Ondanks deze schokkende ervaring, ben ik niet gestopt met judo: het spelletje had mij al gegrepen en liet mij niet meer los!
Tijdens die bewuste finale was er ook een finalepartij, waarin de assistent van mijn trainer Hennie tegen een man met een bruine band moest. Aangezien de assistent de zwarte band had, ging ik ervan uit dat hij de partij wel zou winnen. Totdat de tegenstander met de bruine band hem ineens wierp met ippon en de wedstrijd dus op zijn naam schreef. Die man met zwarte band bleek John Vonk te zijn.
Enige tijd later moest mijn trainer vanwege zijn werk stoppen met lesgeven. John nam zijn lessen over en natuurlijk vond ik dat in het begin niet leuk. Maar wat ik toen nog niet wist, was dat John later voor mij (en ook voor anderen) zeer veel zou gaan betekenen. In die periode zei mijn vader wel tegen mij: “Ik zie jou later nog weleens het stokje van John overnemen”. Belachelijk vond ik dat toen; dat was natuurlijk onmogelijk.
Uiteindelijk bleek mijn vader het nog niet eens zo heel gek te hebben gezien ….
